فنجان دم

مدخل:

الدم سايح فوق جبين الشمس

ومغرق شواشى الخلا....

لا قدرت أزمزم دمعتى

ولا جتتى

ولا حتى ضميتك ولا.....

للاسف...

احنا اتوجدنا فى شئ

ميفرقشى كتير عن مزبلا....

(1)

فى بلدنا الخندق

على كل حيطان شوارعها الاضيق من القبر...

على قهوه عم خليل

ابو قلب اصيل

بياع الصبر...

كان كل مناه

يتقابل مع روحه فى يوم على شبر فى شبر....

على اول صفحه كراسه للبنت الرقه

وع الضحكه ...

وعلى اول دكه اتجمعنا

وعلى مدخل بيتنا اللى جمعنا

كان اول مره

كلمتك ....

وبسرعه خاصمتك....

علشان حسيت بالخوف كالعاده

م الضحكه لتطلع بزياده....

واموت م الضحك

انا خايف فعلا اموت م الضحك

مع انى باروح على طول السيرك...

او للتصحيح

انا عايش على آخر كرسى

آخر كرسى فى حضن السيرك....

السيرك...

لما اللى ما بينى وبينك

لقمه العيش ......

وان لقينا القمه ناشفه وحاف

نفتفتها ومبتقضيش...

يا اللى علمتوا الجنين فى بطن امه" يخاف"

علشان يعيش...

يمشى جمب الحيط

مكتف دمعته علشان يعيش...

ويقوم ينام وينام يقوم

ويروح وييجى كوم ورق

زى القهاوى والكراسى ع الطرق

ملعون ابو العيشه اللى مش زى البشر...

ملعون يا داء الانتظار والفشخره

والمنظره ...

لما على اول بلاد المسلمين هجم التتر...

يا اللى علمتونا كيف الحب يطلع من القلوب

ويحن له حتى الحجر

القلوب زى الغجر....

القلوب يا سيدنا ومولانا

من طوابير الحياه المؤرفه

الهم فى ضلوعها انفجر...

القلوب كيف الغجر

مالها مله ولا دين..

او شريعه او قانون

اصلبونا كيف نكون...

واعملونا جذوع شجر

ريحونا من العلام...

كنتوا ليه بتعلمونا لما قوله "آآآه"

بتبقى عندكم دايما حرام....

واما حد بيستغيث بيكم حرام

اقتلونا واقتلوا فينا الكلام ..

ريحونا من العلام

ريحونا من العلام

(2)

فى بلدنا الخندق

الليل انشق من الرهبه...

وفتحلنا كام مليون تربه....

على كل وشوش الصبح الجاى

من غير ازاى...

الحزن اتعود فى بلدنا

يطلع محروق من جوف الناى...

وانا قلبى اتعود فى لقانا

ومن اول ضحكه

واول كلمه

واول نظره باقول باى باى....

وأنا.....

مش مجنون ولا لسه صغير

دالحزن مخرم فى ضلوعى زى المسامير....

الحزن وبس

الشئ الفاضل فى بلدنا عايش بضمير...

ولا عمره

استندل مع مخلوق على وش الارض

ساعه ما نقله يا حزن تعالا

بييجى قوام....

يا حزن استنا

بيفرش كل ضلوعه

وانام.....

الناس دلوقتى بتاكل حزن وتشرب حزن

كانه طعام....

الناس دوقتى من اول

يوم على وش الارض

وهيا بتصرخ

جاى الفرح

جاى الفرح....

طب ييجى الفرح منين يا اخوانا

وفى بلدنا مقتول القمح....؟!!

والجرح على كل وشوش الصبح الجاى

وأنا لسه بادور ع الشئ التايه

جواى....

والليل انشق من الرهبه

ورمانى فى تربه

من غير ازاى....

الفرح اتعود فى بلدنا يطلع محروق

من جوف الناى.....

(3)

على اول دكه قعدنا عليها فى الكتاب

وقريت الالف المصلوب على كل كتاب

ولقيت الشيخ المتسلطن بالعمه قماش.....

متسلطن زى السلاطين

مقصدشى مثلا مثلا

انه كان حشاش ....

ولا كان نتاش ....

ولا عمر الشيخ المتسلطن

الجن شقيق العفريته

كان يقوم غشاش.....

ولا كان كالحجره الناشفه العالقا فى زورى

كان كل الدنيا فى حساباته

على حسب الدور...

الكلمه

على حسب الدور....

والآهه

على حسب الدور...

واللقمه

على حسب الدور...

وانا عمرى ما حصلتش دورى

ولا هاقبل يا فضيله الشيخ حساباتك

والموت

الموت بالدور....

دانا عمرى يا عالم ما شهدتش فى بلدكم زور ...

وده.....

كان راجل عادى

لكن كان ضخم وعلى طول بيسد الباب

والصوت يطلع زى الكرباج:

"اقرا يا واد انته سوره الاخلاص"

طب قولى يا شيخ معناها ايه سوره الاخلاص

معناها النمله فى بلدنا تمشى بحراس...

والكلب بيمشى بحراس

وانى اسكت زى المجانين

واسنكر قلبى بميت ترباس....

ما انتوا يا شيخ المشايخ بالشريعه والقانون

صبيتوا فى عيونا النحاس...

وف قلوبنا العيله الطفله النحاس

طب منين تطلع الكلمه مع الاحساس

ولا ليه احفظ واصم فى سوره الاخلاص

مش حافظ....

مش حافظ....

انا مليت من الفرجه فى جتت الناس....

مش حافظ...

برقلى وقال :

يا ابن العفاريت بتجادل ليه؟!!

وحدفنى بفرده قباب...

كان زى الالف المصلوب على كل كتاب

حرمت من يومها اعتب تانى الكتاب......

(4)

[فى بلدنا الخندق

باتصادف دايما بعيونك على كل زقاق...

وافرح من قلبى

لكن الفرح بيبقى ساعات م الخوف حرااااق...

وعيونك ام ضفيرتين

خلونى احس

خلونى اضم الارض الصهد

من الاشواق....

اختصروا كل المسافات بين العشاق.....

فى عيونك ام ضفيرتين

باتصادف دايما ببلدنا الخندق

اضيق من نن العين.....

والعين دى مرايا البنى ادميين

والعين...

دى الكلمه المكتومه فى قلبى

وبقاااااالها سنين......

العين م الخوف اللى مكلبش كل الاشياء

بتدمع طين...

وبتنزف م الفرحه الهم...

تتخيل

فنجان القهوه بتاعى امبارح

كان مكليان دم....

معرفتش غير مع اخر شفطه من الفنجان والله يا عم

غير انى شربت امبارح

فنجان دم....

كان مر ومرارته فى قلبى بتسالنى :

الدم اللى انته شربته امبارح من مين؟!!

من دم الفرحه

ولا الاحلام

ولا كان دم البنى ادميين؟!!!

ولا كان دم الخوف اللى مكلبش كل الاشياء

واتدارى عن نن العين؟!!

يا بلدنا الخندق يا اللى اضيق من نن العين

يا بلدنا الخندق يا اللى اضيق من نن العين

دورت فى روحك ...

وفى روحى...

ومعرفتش لسه انا اطلع مين

فى بلدنا الخندق اللى اضيق من نن العين

معرفتش لسه انا اطلع مين

انا اطلع مين؟!!

خروج:

الدم سايح من عيون الشمس

رشرش وشوش الاوليا

والدنيا هجت فى الشوارع

مستغيثا وعاريا

للاسف...

احنا خلاص خلصنا زمن الانبيا

وبقينا فى زمن المسوخ

اللى فيه لازم يموتوا الابريا

لازم يموتوا الابريا

يموتوا الابريا


........................................


فنجان الدم

المتحوج من دمى

من دم ابويا وأمى

وأخويا وأختى

والخال والعم

فنجان الدم

اللى مراره

معمول مخصوص

علشان بنى ادم

منقوع ف الهم

محصور بالامه

مطحون باهاته

والدنيا بتعصر ف جنابه

بينزْل هم

وجراحه بتنزف هم

ودموعه

بتنزل هم

فنجان الدم

اللى الخال شربه

وبيسأل

"الدم اللى شربته امبارح

كان من مين؟؟"

دم الفرحة

ولا الخوف

ولا الاحلام

ولا البنى ادمين

وَلاَ دول وَلاَ دول

دا الدم اللى شربته امبارح

منقوع ف بلدنا

متعتق

ف اكوام الطين

الدم اللى شربته ياخال

كان دم جدودك

وجدودى

كان دم عروسة النيل

ام ضفيرتين

فنجان الدم اللى شربته

ولا تعرف جبته منين

كان دم بلدنا المقتولة

دى الكلمة المكتومة ف قلبى

وبقالها سنين

 

...................................

فنجان الخال كان مليان دم ؟

لا هو دم جدود ولا دم الناس

الدم دة وهم دموعنا المحروقة على كوم

اخلاص

الدم دة صرخة صوت فى قلوبنا بميت

وسواس

الدم دة ضل فى شارع فاضى

موت زرعة

وحجب الشمسة

وجاب الفرحة

صلبها

على شجرة عمر كتير من الناس

الدم دة حكم بقتل الحب

وشهادة زور من برا القلب

خوف من القاضى مبرق عينة

قول يابنى انت مين بيحب؟؟؟

مش انا يا قاضينا اللى بحب

مبقتش بحب ولا اعرف احب

ولا حتى هدافع عن كلمة حب

نطق الحكم فى صورة دم

بخنق وشنق وقتل الحب

وسال الدم

يبقى الدم ياخال كان وهم

كان دمعة عين مظلومة

وصرخة صوت طالع من القلب

المشنوق

فى محكمة الدنيا

بكٍت عين مولود يااخوانا على كتف الام

نزعت فرحة لعروسة بطرحة وجابت هم

ونزل الدم ساعتها فى ساحة الحكم

وسكت الصوت المنبوح من جوا الفم

اتارى ياسيدى قاضى الحب بحاله

أصم

وراح الحب

وسال الدم

مخدتش بالى ساعتها

غير وانا ماشى بلملم غم

وفى وسط الزحمه الموجوده

انطلق السهم

خربش ايدى وأنا بشرب فنجان القهوة بتاعى ياعم

أتارى السهم المبعوت كان قاصد قلبى المكبوت

وشفت الدم فى آخر نقطة فى فنجانى

بعد ما كنت شربت معاه غيم أحزانى

ورفعت ايديه المجروحه على خدى المرسوم

على اللوحة

ومسحت الدمعة اللى راسمها بالقلم الأحمر

خطيت الضحكة على شفافى

باللون الوردى

ورسمت النور

طالع من القمر السارح

لجل ما اشوف فنجان الدم المكسور

الفالت من ايدى من ليلة امبارح

..........................


" توضيح مهم جداً "

* القصيدة دى غالية على قلبى بجد 
متخصنيش لوحدى ولا هيا فكرتى .. أنا بس ضفت عليها اللى حسيته


_ أول جزء منها اللى باللون الأوسود كاتبه " أدونيس " وهو الدكتور محمود مخلف
ودة لينك الموضوع أول ما كتبه
فنجان دم جزء أول


_تانى جزء منها اللى باللون الأحمر كاتبه "سنترافيش "وهو الدكتور أحمد سليمان
ودة لينك الموضوع أول ما كتبه
فنجان دم جزء تانى


ودة لينك مدونته
سكاكر


_تالت جزء منها آخر جزء اللى باللون البنفسجى كتبته أنا كح كح  "زهرة12" اللى هيا زهرة
ودة لينك الموضوع أول ما كتبته
فنجان دم جزء تالت


ودة كله كان أيام ما كان منتدى شبابنا بيجمعنا وقبل ما الناس المحترمة دى تتخرج وبس :)